𝐿𝑖𝑙𝑎𝑐 : แง้วสื่อรักจังหวะหัวใจ

 

น.ส. ปารวี ศรีสมุทร

บทนำ 

ท่ามกลางบรรยากาศอบอุ่นของยามอาทิตย์อัสดง แสงสีนวลสวยสาดส่องไปตามถนนคอนกรีตสีเข้มแล้วเมื่อแสงนวลนั้นกระทบผิวกายขาวผ่องของหญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งที่หยุดยืนอยู่หน้าร้านเครื่องดื่ม  ริมฝีปากกระจับและดวงตากลมโตดูแล้วราวกับมีแรงดึงดูดชวนให้น่าหลงใหลอย่างแปลกประหลาด 

เส้นไหมสีอ่อนคลอเคลียไปตามพวงแก้มสีแดงระเรื่อดูเป็นธรรมชาติ ก่อนที่จะรู้ตัวนัยน์ตาสีม่วงไลแลคดูหวานฉ่ำก็สะท้อนภาพของเขาเสียแล้ว 

"  . . .  " 

ราวกับเวลาหยุดหมุนในหูได้ยินเพียงเสียงจังหวะของหัวใจที่เต้นดังไม่เป็นส่ำกลบเสียงใสของเหล่าปักษาตัวเล็กไปจนหมดสิ้น น้ำลายฝืดถูกกลืนลงคออย่างยากลำบากพร้อมทั้งเสียงที่ดังในอกก้องหูจนน่ารำคาญ

สวย

คงจะเป็นคำนิยามเดียวที่ปรากฎอยู่ในสมองขาวโพลน ณ เวลานี้ เขายืนจับจ้องหญิงสาวตรงหน้าไม่วางตาผ่านเลนส์แว่นหนาเตอะพร้อมกับลมหายใจที่สั่นสะท้าน 

ในครั้งแรกที่สบกับดวงตาสีสวยราวกับอัญมณีคู่นั้น เขาไม่รู้เลย 

ว่าความรู้สึกที่มีมันจะค่อยๆงอกงามออกมาเป็นดอกไม้แสนสวยต้นนี้ 

ไลแลค

_______________________________________________________________________

บทที่ 1  หัวใจเล่าจะสู้หิวข้าว 

ภายในห้องเรียนที่เงียบสงบ ท่ามกลางเสียงของเครื่องปรับอากาศดังคลอกลืนไปกับบรรยากาศเย็นฉ่ำ 

บนโต๊ะตัวสีขาวสวยงามที่มีร่องรอยการขีดเขียนปรากฏอยู่บ้างประปรายตามที่เห็นได้ทั่วไปในสถานศึกษามีร่างโปร่งของชายหนุ่มผิวพรรณสีขาวผ่องติดจะซีดไปในทีฟุบอยู่ใต้เสื้อแขนยาวสีม่วงละมุน 

ลมหายใจที่ขยับเข้าออกอย่างเป็นจังหวะทำใหัผู้อื่นที่พบเห็นสามารถรับรู้ได้ทันทีว่าเด็กหนุ่มตัวขาวคนนี้กำลังหลับใหลเข้าสู่ห้วงนิทราที่แสนหวานอยู่แน่ ๆ 

" มึง - " 

อากาศเย็นฉ่ำพร้อมด้วยความเงียบสงบรอบตัวทำให้เจ้าของเสื้อกันหนาวสีละมุนพึงพอใจได้ไม่น้อย แต่ก็เพียงครู่เดียวเท่านั้นเพราะเวลาต่อมาเขาก็รู้สึกถึงไออุ่นจากร่างกายของมนุษย์สัมผัสมาโดนแขนเบาๆ พร้อมกับเสียงทุ้มติดแหลมที่กระซิบอยู่ข้างใบหูขาวนวล 

" . . . " 

ร่างที่หลับใหลอยู่ในตอนแรกขยับตัวหลบสัมผัสพร้อมกับคิ้วทีขมวดเป็นปมแน่นพลางส่งเสียงต่ำในลำคออย่างนึกรำคาญ 

"  มึง กูหิว " 

แต่แทนที่ทุกอย่างจะกลับมาสงบสุขอีกครั้งกลับกันต้นเหตุของเสียงยังคงส่งเสียงเรียกร่าฝงโปร่งที่ฟุบหลับอยู่ด้วยเสียงที่ดังขึ้น  

แน่นอนว่าครั้งนี้เปลือกตาสีไข่ที่ปิดซ่อนนัยน์ตาสีสวยเอาไว้ค่อยๆขยับสั่นไหวแผ่วเบา 

" อืม -  "

  

เจ้าตัวส่งเสียงทุ้มในลำคอออกมาอย่างนึกรำคาญ ก่อนที่เปลือกตาจะค่อยๆขยับเผยให้เห็นนัยน์ตาสีน้ำเงินเป็นประกายดูง่วงงุนไม่น้อย  

เจ้าตัวค่อยๆลุกขึ้นนั่งหลังตรงครู่หนึ่ง ริมฝีปากบางก็ค่อยๆอ้าออกหาวหวอดอย่างหมดรูป 

" หิวก็ไปหาอะไรกิน - "

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาพลางกระพริบตาถี่รัวขับไล่หยาดน้ำตาใสที่คลออยู่บริเวณหน่วยตาทั้งสองข้าง 

" ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยเถอะ " 

ชายหนุ่มอีกคนยิ้มด้วยท่าทางสดใส ดวงตากลมโตและนัยน์ตาสีเขียวสดใสช่วยขับให้ใบหน้าของหนุ่มน้อยดูน่ารักซุกซนมากยิ่งขึ้น 

ตรงกันข้ามกับเพื่อนสนิทของเขาที่มักจะสวมเสื้อแขนยาวโอเวอร์ไซส์พร้อมกับแว่นตาหนาเตอะ ทั้งยังเส้นผมสีเข้มแถมใต้ดวงตาสีสวยนั้นยังมีถุงตาที่คล้ำขึ้นอย่างเห็นได้ชัด 

ประกอบกับนิสัยเงียบและรักความเป็นส่วนตัวของเจ้าตัวด้วยแล้ว ยิ่งทำให้ดูเข้าถึงยากขึ้นไปอีก แม้ตัวจริงจะเป็นคนที่ไม่ได้เข้าถึงยากอะไรนักกลับกันดันเป็นคนที่ขี้อายกว่าที่คิดเสียด้วยซ้ำ 

" กูจะนอน "

" กูไม่ให้นอน "

เพียงเท่านั้นบรรยากาศในห้องก็เงียบลงอีกครั้งราวกับถูกปดสวิทซ์ 

" กูจะนอน " 

" ก็กูหิว " 

" ไอ้ตี๋ " 

" อะไรไอ้เล็ก "

ตี๋ตอบกลับคนตรงหน้าอย่างไม่ยินยอมพร้อมกับแก้มนุ่มที่อมลมจนพอง ดูไปดูมาคล้ายกับปลาปักเป้าไม่มีผิด 

ชายหนุ่มในเสื้อกันหนาวสีม่วงดูละมุนถอดถอนหายใจออกมาเบาๆ เพื่อนของเขาก็เป็นคนแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ถ้าเกิดเผลอเถียงด้วยเรื่องหนึ่งก็จะยาวไปเรื่อยๆไม่มีใครยอมใคร วิธีตัดปัญหาได้ดีที่สุดสำหรับตอนนี้ก็คือ ยอมทำตามที่ปลาปักเป้าตรงหน้าบอกโดยที่ไม่อ้าปากเถียงอะไรออกไป 

" . . . "

เหตุการณ์ทั้งหมดตกอยู่ในความเงียบก่อนที่ร่างโปร่งของคนที่หลับอยู่ในตอนแรกจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วก้าวขายาวเดินนำไปที่ประตูห้องก่อนคนที่บนหิวเสียอีก 

" เจ๋งเลยเล็ก  มึงรู้ป่ะกูหิวจนแทบจะกินข้าวได้ 5 จาน "

เสียงทุ้มติดแหลมพูดเจื้อยแจ้วอย่างร่าเริงพลางยกแขนขึ้นโอบไหล่เพื่อนสนิทแล้วดึงให้เร่งจังหวะการเดิน 

ร่างสูงโปร่งเหลือบตามองบนพลางนึกรำคาญใจน้อยๆกับท่าทีพลังล้นเหลือของเพื่อนผมสีอ่อน

" มึงร่าเริงหน่อยดิ๊ " เจ้าคนร่าเริงจับตัวเขาให้หันมาเผชิญหน้ากันก่อนจะแย้มยิ้มออกมา   "ถ่านมึงหมดป่าว " 

พูดจบก็หลุดขำออกมาเบาๆ  แล้วยกเรียวมือขึ้นมาฟาดไปที่ไหล่ของเพื่อนด้วยแรงที่ไม่มากนักส่งผลให้นัยน์ตาคมสีน้ำเงินเป็นประกายวาววับตวัดจ้องไปที่เพื่อนสนิทหน้ายิ้มยิ่งกว่าจานดาวเทียม 

บางทีเขาก็แอบมองเพื่อนคนนี้เป็นจานดาวเทียมไปแล้วจริงๆ 

มือเรียวขาวซีดจับมือเล็กที่ตบลงมาแล้วดันออก เขามองหน้าเพื่อนหน้าตาน่ารักครู่ใหญ่ก่อนจะพูดด้วยใบหน้าตายด้านว่า 

" อี๋ "

" อ้าวไอ้เหี้ยเล็ก มึงรู้รึเปล่าว่ามึงบาปกรรมากแค่ไหน ไหนจะปล่อยให้เพื่อนสุดน่ารักอย่างกูเหงา ไหนจะมาทำรังเกียจเพื่อน เออใช่ซี้รักกูมันเก่าแล้วและสู้เธอคนนั้นที่มึงเจอที่ร้านชานมไม่ได้หรอก ขอโทษที่กูไม่ได้สวยสายสปอร์ตอ่ะค่ะ กูมันคนสวยแบบปังปุริเย่ สาวๆหนุ่มๆทุกคนเอ็นดูกูหมดขนาดน้อนรักตะเร้กปุกปิกอย่างน้องเหนือยังชอบกูเลยอ่ะคิดดู "

เสียงพูดที่ถูกบีบให้เล็กแหลมจนฟังไปฟังมาคล้ายนกแก้วไปในทีทำให้หูของเล็กอื้ออึงไปชั่วขณะ  เขามองคนตรงหน้านิ่งงั้นราวกับกำลังหาคำอะไรสักอย่างมาพูดใส่อีกคน 

" น้องเหนือสูงกว่ามึง "

" อ่ะ อีเล็ก "

" และมึงปัญญาอ่อน เขาอาจแค่สมเพช "

เล็กพูดด้วยน้ำเสียงโมโนโทนอย่างไม่คิดจะใส่ใจก่อนหันหลังเดินออกไปทันทีทิ้งให้คนตัวเล็กยืนชักดิ้นชักงอไปโดยไม่คิดจะใส่ใจอีก

...

" กินไรดีมึง "

เสียงทุ้มติดแหลมดังขึ้นพร้อมกับหันซ้ายหันขวามองร้านนั้นร้านนี้อย่างสนอกสนใจ 

โดยปกติแล้วเล็กจะตามห้วนๆตามแบบฉบับของตนเองแต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะแปลกไปจากเดิมมากเมื่อเขากลับหันไปสนใจฝั่งหนึ่งของโรงอาหารโดยไม่คิดจะสนใจเพื่อนที่ทำเสียงเล็กเสียงน้อยอยู่ข้างๆ 

สิ่งที่เขามองอยู่นั้นคือหญิงสาวคนหนึ่งที่มีพลาสเตอร์ประดับอยู่บนใบหน้า  ดวงตากลมโตราวกับเมล็ดอัลมอนด์ นัยน์สีดอกไลแลคดูงดงามจนน่าหลงใหล ไหนจะริมฝีปากที่แย้มยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดีนั่นอีก -  

" คนนั้นอ่อ แม่สาวสปอร์ตของมึง "

ตี๋ที่พึ่งเดินไปซื้อก๋วยเตี๋ยวกลับมาก็ยังเห็นเพื่อนยืนนิ่งอยู่ที่เดิม พอลองไล่สายตาตามไปก็พบกับสาวน้อยร่างสูงยืนเด่นเป็นสง่าอยู่ท่ามกลางฝูงชน 

" เขาชื่อไลออน เรียกอ้อนก็ได้ เด็กห้องกีฬา  "

ไลออน -

______________________________________________________________________________

บทที่ 2  วิฬาสีดำ 

ไลแลค 

         หมายถึง  ความรักครั้งแรกที่หวานฉ่ำ

.

.

.

.

หลังจากที่เล็กได้รู้อะไรหลายๆอย่างจากปากตี๋มาแล้ว ทั้งเรื่องทั่วๆไปเรื่องของที่ชอบของที่ไม่ชอบ ส่วนสูง น้ำหนัก 

ถึงบางอย่างจะแอบสงสัยว่าตี๋มันจะบอกทำไมหรือมันได้มาจากไหน แน่นอนว่าเล็กเคยถามเจ้าตัวไปแล้ว แต่ดันถูกตอบกลับด้วยท่าทีร่าเริงจนเกินเหตุ และยังไม่รวมเสียงแหลมสูงที่ตั้งใจจะกวนเขาอีกต่างหาก 

" อุ้ย ทำไมอ่ะตะเอง ก็เค้ามีพรายกระซิบง่ะ จุ๊บ  "

เล็กมองอีกคนที่จีบปากจีบคอทำหน้าตาประหลาดยิ่งกว่าปลาปักเป่าที่โดนโลมาเอาจมูกจิ้มในมีมชื่อดังเสียอีก 

" กูอ้วกนะตี๋  "

เล็กย่นจมูกมองคนตรงหน้ายิ่งกว่ามองสิ่งมีชีวิตอะไรสักอย่างที่กรีดร้องเสียงแหลมทำลายประสาทชาวบ้านไปวันๆ

" ขอโทษได้ไหมล่ะ ไหนว่ามาสิตัวเองให้ตี๋แปลงร่างเป็นกามเทพยังไงดีจ๊ะ "

ช่วยไปไกลๆตีน-

ถึงเขาอยากจะพูดแบบนี้ก็เถอะแต่ก็ได้แต่เก็บเอาไว้ในใจ เพราะถึงยังไงตี๋ก็เป็นคนดีคนหนึ่งที่ยอมคบเขาเป็นเพื่อนนี่แหละนะ 

" ไม่ยังไง ก็ดูๆไปก่อน ยังไม่เคยคุยกันด้วยซ้ำ "

เล็กพูดพลางดูดน้ำในแก้วไปพลางด้วยท่าทีเรียบง่ายราวกับไม่ได้คิดอะไรไว้ในหัวเลยแม้แต่น้อย ก่อนจะขยับแว่นตากรอบสีเข้มให้เข้าที่เข้าทาง 

" จริงๆกูว่ากูรู้จักคนที่พอจะช่วยได้ "

"?"

หลังจากที่เดินตามชายหนุ่มร่างเล็กกระทัดรัดมาเรื่อยๆอย่างไม่รู้จุดหมายจนกระทั่งเดินมาถึงหลังโรงเรียนที่ซึ่งเต็มไปด้วยป่ารกทึบ 

ในตอนนั้นเองที่เล็กรู้สึกเสี่ยวสันหลังวาบราวกับมีใครมาหายใจรดต้นคอ ร่างสูงหันหลังควับแต่กลับไม่พบใครหรืออะไรก็ตามที่ทำให้เก็บไอเย็นแบบที่เขาสัมผัสได้เมื่อครู่ 

แต่ด้วยความที่เป็นคนแข็งกระด่างแล้วไม่ได้มีความเชื่อในเรื่องเหนือธรรมชาติเป็นทุนเดิมอยู่แล้วทำให้เล็กเลือกที่จะไม่สนใจแล้วหันกลับไปจดจ่อกับการเดินตามหลังของอีกคนแทน 

แม้ในใจจะแอบคิดเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยเกี่ยวกับความคิดที่ว่าหรือตี๋มันจะพาเขามาฆ่าหมกป่าหรือเปล่าก็เถอะ แต่นั้นก็คงจะเป็นได้แค่ความคิดเพราะยังไงเสียตี๋ก็ตัวแค่นั้น ทำได้ก็คงจะเป็นปฏิหารย์แล้ว 

..

หลังจากที่เดินมาได้ครู่หนึ่งนัยน์ตาสีฟ้าเป็นประกายก็สะท้อนเข้ากับกล่องสภาพเละเทะใบหนึ่ง 

" นี่ไงตัวช่วยย "

เล็กที่นิ่งค้างไปตั้งแต่เห็นกล้องก็ค่อยๆเบือนใบหน้าหันไปหาเพื่อนตัวเล็กข้างกายพร้อมกับใบหน้าตั้งคำถามจนแทบจะมีเครื่องหมายอัศเจรีย์แปะอยู่กลางใบหน้า

เมี๊ยว 

เสียงเล็กแหลมดังขึ้นพร้อมกับเจ้าก้อนขนตัวปุกปุยสีดำราวกับสำลีสีทึบ เจ้าก้อนเล็กค่อยๆลืมตาขึ้นเผยให้เห็นด้วยตากลมโตสีฟ้าเงินกระจ่างราวกับพื้นน้ำ อุ้งมือทั้งสี่มีสีขาวนุ่มฟูไม่ต่างอะไรจากหิมะในฤดูหนาว 

เจ้าตัวเล็กมองหน้าเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ก่อนที่ดวงตากลมโตแสนน่ารักจะหันไปมองอีกคนแต่เพียงพริบตาเดียวดวงตากลมโตที่น่ารักนั่นก็แปรเปลี่ยน รูม่านตาหดลงเป็นขีดเดียวราวกับสัตว์ป่า 

แฟ่ 

... 

เจ้าตัวเล็กส่งเสียงขู่ฟ่อแฟ่จนทำให้เล็กต้องหันมองตามไปที่ตี๋ทันที 

" ... "

" อย่ามองกูแบบนั้นได้ไหมเพื่อน "

" ... "

" เอาเป็นว่ามึงเอาเจ้าหนูนี่ไปดูแลด้วยแล้วกัน กูแพ้ขนแมว "

" แล้วทำไมต้องกู คนอื่นมีเยอะแยะ "

" ไลออนเขาชอบแมวนะมึง "

.

.

.

.

รู้ตัวอีกทีเล็กก็เดินถือเจ้ากล่องหน้าตาซอมซ่อกลับมาที่บ้านเสียแล้ว นัยน์ตาสีน้ำเงินหลุบมองมองเจ้าก้อนขนในกล่องที่เหนื่อยจนหลับไปเพราะต้องตีกับสิ่งมีชีวิตที่ยากเกินจะจินตนาการอย่างตี๋เล็ก 

เรียวขายาวก้าวเดินอย่างสม่ำเสมอผ่านหน้าคาเฟ่แห่งหนึ่งพอดิบพอดีและแล้วก็มีเสียงใสที่ไม่ละมุนหรือเเหลมจนเกินไปดังขึ้น 

" เล็กวิทย์คณิตรึเปล่า ? "

??

จังหวะที่หันไปมองหญิงสาวที่เอ่ยเรียกเขาราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุน คนตรงหน้าคือคนเดียวกับที่เขาพึ่งให้เพื่อนตัวเล็กช่วยหาทางเข้าหาเมื่อตอนเย็นนี่เอง

" น่าจะใช่ เอาอะไรมาอ่ะ "

ร่างอรชรเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะชะเง่อมองสิ่งที่อยู่ในกล่องตอนนั้นเองดวงตากลมโตพลันทอประกายวิบวับราวกับเด็กที่ได้เจอของถูกใจ

" น้องง ไปเก็บมาจากไหนอ่ะ "

" ป ป่าหลังโรงเรียน "

หลังจากนั้นเล็กก็จำแทบไม่ได้แล้วว่าได้คุยอะไรกันต่อ จำได้แค่เสียงหัวใจในอกข้างซ้ายที่เต้นถี่รัวจนกลัวว่าเธอตรงหน้าจะได้ยิน แล้วหลังจากที่คุยกันเสร็จไลออนก็จัดการแลกคอนเเทคกับเล็กทันที แล้วก็แยกย้านกันตามสมควร 

เล็กเดินราวกับคนไร้วิญญาณกลับบ้าน กล่องที่ถือแมวอยู่สั่นจนเจ้าตัวเล็กในกล่องต้องยื่นคอออกมาดูว่าที่คนเลี้ยงด้วยความสงสัย 

กว่าจะถึงบ้านก็กินเวลาไปนานโขซึ่งเวลาทั้งหมดก็ตกไปอยู๋กับการเดินชนนู่นชนนี่ของเล็กจนเจ้าเหมียวเวียนหัวไปหมด 

... 

เล็กกลับเข้ามาในห้องได้ก็รีบตั้งกล่องทิ้งเอาไว้แล้วเดินไปนอนแปะบนเตียงขาวนุ่ม 

ติ๊ง 

เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นทำให้เขาละความสนใจกับความเย็นและนุ่มสบายของเตียง ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมากดเข้าแอปพลิเคชั่นสีเขียว

รูปสติ๊กเกอร์รูปแมวขาวส่งหัวใจมาให้ทำให้เล็กเกือบจะดิ่งจนตกเตียง 

ก่อนจะมีข้อความส่งมาอีกข้อความหนึ่ง 

' เล็กได้ตั้งชื่อน้องรึยัง '

....  นั่นสินะ

แล้วจะตั้งชื่อเจ้าแมวนี่ว่ายังไงดีล่ะเนี่ย เฉาก๊วยดีไหม 

อยากได้ชื่อที่ไม่เหมือนใคร หรือควรตั้งเหมือนชื่อคนเลยดี น้องสมชาย น้องสมหญิง ?

ร่างโปร่งนั่งคิดด้วยสีหน้าจริงจังในสมองพลันครุ่นคิดชื่อทุกชื่อที่เคยผ่านหูมา แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่เจอชื่อที่ถูกใจเลยแม้แต่น้อย 

ก่อนที่สมองจะพลันคิดบางอย่างขึ้นมาได้จากการ์ตูนที่เขาเผลอไปอ่านเจอในแอปพลิเคชั่นที่มีหน้าปกสีฟ้าอมเขียวที่ปรากฎตัว A ตัวใหญ่ๆเป็นภาพปก 

ตัวละครที่เขาชอบในการ์ตูนนั้นได้ชื่อมาเพราะอะไรนะ  เพราะอะไรนะ  

นั่นไง เพราะเหรียญ !

คิดได้ดังนั้นก็จัดการหยิบเหรียญในกระเป๋าขึ้ามาถือเอาไว้ท่ามกลางสายตาที่ดูงุนงงของเจ้าเหมียวตัวเล็ก

จากนั้นก็จัดการดีดขึ้นให้สูงที่สุดพร้อมกับนัยน์ตาสีเข้มที่เฝ้ามองสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ 

แก๊ก ก็อก แก๋ก 

ต๋อม 

เหรียญสีเงินแวววาวกระเด้งไปทั่วจนกระทั่งมันกระเด็นไปตกกระทบอยู่บนตู้เย็นได้อย่างไรก็ไม่อาจทราบได้  นัยน์ตาสีเข้มเป็นประกายอย่างถูกอกถูกใจพร้อมกับรีบหยิบมือถือที่มีเคสสีม่วงสวยงามมาถือเอาไว้แล้วรีบวาดเรียวนิ้วกดตัวอักษรด้วยความรวดเร็ว 

' น้องชื่อตู้เย็น '

. 

.

.

ต่อจากนี้แกชื่อตู้เย็นนะเจ้าเหมียว 

___________________________________________________________________________

บทที่ 3 เจ้าตู้เย็นตัวนั้น 

เสียงฝีเท้าที่ค่อยๆเหยียบย่ำเข้ามา กลิ่นของสายลมที่คุ้นเคย และความรู้สึกที่คุ้นเคย 

ราวกับมีหยดน้ำหล่นกระทบเข้ามาในความทรงจำจนดวงตาสีฟ้าเงินแวววาวต้องลืมตาตื่น แต่สิ่งที่พบเห็นตรงหน้ากลับเป็นมนุษย์ผู้หนึ่งที่มีกลิ่นอายไม่คุ้นเคย ในใจพลันนึกสงสัยขึ้นมาว่าใครบังอาจให้มนุษย์โง่เขลาผู้นี้เข้ามาถึงกายแลรบกวนเวลานอนของเขาคนนี้ 

ในตอนที่กำลังคิดหาวิธีสั่งสอนลูกมนุษย์หน้าโง่อยู่นั้นกลับรู้สึกถึงตัวตนของใครบางคนที่คุ้นเคยจนทำให้เขารีบหันขวับไปอีกทางทันที 

ใบหน้าแบบนี้  

ทั้งกลิ่นอาย  เรือนผม สีของนัยน์ตา แถมไปด้วยเสียง -

" เเอแฮะ เจ้าลูกวิฬาน้อยตื่นแล้วหรือเนี่ย "

" ไอ้ลุงเหี้ย- "

ในใจพลันขลุกกรุนไปด้วยแรงโธสะที่พร้อมจะปะทุด้วยการเอาอุ้งมือหน้าตะกายหน้าเจ้าเทพไร้ยางอายตรงหน้าทิ้งเสีย 

มีอย่างที่ไหนมาจำแลงกายเป็นมนุษย์เที่ยวหลอกคนนู่นทีคนนี้ที ทั้งๆที่ตนเองเป็นถึงเทพแต่กลับใช้ชีวิตติดดินอย่างกับมนุษย์เสียอย่างนั้น จะกลับศาลเจ้าทีก็ต้องแบกเหล้ามาทีสร้างความเดือดร้อนให้คนทั่วทั้งเเดนเทพ

แล้วล่าสุดยังทำให้เทพหลายองค์กระเด็นมาเกิดใหม่เป็นมนุษย์กันเป็นแถวบรรลัยไปทั่วทั้งดินแดน

" โถ่ ท่านฮิโรโตะผู้ยิ่งตัวข้าก็แค่นกแก่ตัวหนึ่ง "

" ลุงช่วยเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆข้าสักนิด " 

ลูกแมวตัวเล็กกางเล็บพร้อมตะปบเทพตรงหน้าอย่างเต็มที่

"  เจ้าคิดว่าอยู่ในร่างนั้นเจ้าจะทำอะไรข้าได้หรอ ว๊าย " 

อุ้มมือเล็กก้างออกมาอย่างหาเรื่องหางเรียวฟูฟ่องมองดูราวกับอยากจะจัดการมนุษย์(...)ตรงหน้าเต็มทน

ในขณะเดียวกันคนที่มีศักดิ์เป็นถึงลุงกลับยิ้มหน้าระรื่นไม่ทุกข์ร้อนเรื่องอะไรทั้งสิ้น 

ไม่นานเจ้าลุงน่าไม่อายก็หันไปคุยกับลูกมนุษย์คนนั้นอย่างสนิทสนม  เอาเข้าจริงถ้าหากเขาไม่รู้ว่าลุงตรงหน้าของตนเป็นเทพแห่งสายลมก็คงจะเหมารวมไปว่าอีกฝ่ายเป็นนูระริเฮียง*ไปแล้ว 

แต่ในตอนนั้นเองตนกลับตระหนักได้ว่าตอนนี้กำลังอยู่ในร่างของเจ้าวิฬาน้อย พอนึกไปนึกมากลับจำขึ้นมาได้ว่าเทพตรงหน้ามักจะหลีกเลี่ยงการเข้าใกล้คนรักของเขาอยู่เสมอ หรือแม้แต่เหล่าเนโกะมาตะ* เองเจ้าลุงก็ไม่เฉียดเข้าใกล้แม้แต่น้อย 

ลุงของเขาแพ้คนแมว 

เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างทั้งร่างของเจ้าเหมียวน้อยก็ย่างกรายเข้าไปใช้บั้นท้ายถูไถกับขาของอีกฝ่ายโดยไม่ได้แม้แต่จะสนใจการสนทนาตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย 

เพียงเท่านั้นคงเป็นลุงก็สะดุ้งสุดตัวทันทีพร้อมกับกระโดดถอยห่างไปราวๆ 2 เมตร ทั้งๆที่ใบหน้ายังคงประดับไปด้วยรอยยิ้มก็ตามแต่หากสังเกตุจะเห็นว่าตอบกรอบหน้านั้นประดับไปด้วยหยาดเหงื่อเม็ดใสอยู่ประปราย

นัยน์ตาสีฟ้ากระจ่างมองมนุษย์ปลอมตรงหน้าตาใสราวกับลูกแมวใสซื่อไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร 

กลับกันคนเป็นลุงกลับใช้นัยน์ตาสีเขียวหยกมองมาด้วยความหวาดกลัวพร้อมทั้งแฝงไปด้วยความหมั่นไส้จางๆ

นัยน์ตาสีฟ้ากระจ่างมองมนุษย์ปลอมตรงหน้าตาใสราวกับลูกแมวใสซื่อไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร 

กลับกันคนเป็นลุงกลับใช้นัยน์ตาสีเขียวหยกมองมาด้วยความหวาดกลัวพร้อมทั้งแฝงไปด้วยความหมั่นไส้จางๆ

" มึงเอาแมวไปเดี๋ยวนี้เลยเล็ก " 

" น้องดูชอบมึงนะ "

" น้องเกลียดกู๊ว "

เล็กได้แต่ขมวดคิ้วมองสิ่งที่คนตรงหน้าที่เอ่ยออกมา แต่มองแล้วมองอีกก็ไม่เห็นวี่แววของความเกลียดจากเจ้าแมวน้อยตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย เห็นเพียงดวงตากลมโตสีฟ้ากระจ่างที่ดูสวยงามมากกว่าแมวตัวไหนๆที่เขาเคยเห็นก็เท่านั้น

หารู็ไม่ว่ากำลังตกหลุมพลางเทพที่อายุสามร้อยปีเศษบวกลบนิดหน่อยอยู่ 

หลังจากนั้น หนึ่งเทพกับหนึ่งเทพก็ตีกันไม่หยุดท่ามกลางเสียงร้องปรามของเล็กที่ดังลอดเข้าไปบ้างบางครั้ง

แล้วก็เป็นตามที่เห็น.. 

เทพอย่างท่านฮิโรโตะกลับต้องมานอนอยู่ในกล่องท่ามกลางผ้าเน่ามากมาย อย่าให้ผู้ใดมาเห็นเชียว ได้โดนล้อไปทั่วแดนเทพแน่นอนแต่ตอนนี้คงจะต้องพับเรื่องนั้นเก็บไปก่อนเสียแล้วเมื่อมนุษย์หนุ่มตรงหน้ากลับมีหญิงสาวหน้าตาสสวยเดินเข้ามาทัก 

ที่น่าแปลกที่คือลูกมนุษย์ที่ชอบทำหน้าเหมือนหุ้นไม้กับแสดงท่าทีเลิ่กลั่กออกมาจนแม้แต่แมวยังสัมผัสได้ 

ชอบแน่นอน 

คิดว่าเขาเป็นเทพมานานเห็นอะไรมาก็มาก เรื่องแค่นี้ย้อมดูออกอยู่แล้ว 

แม้ว่าตอนที่เขากับคนรักเริ่มเกี้ยวกันใหม่ๆเขาจะดูไม่ออกก็ตาม 

เขามองลูกมนุษย์พูดคุยกับหญิงสาวได้ราว 10 นาทีทั้งสองก็แยกกันเสียแล้ว ในใจเทพหนุ่มกลับรู้สึกไม่ถูกใจอย่างแรงกล้าเพียงแค่เขามองทั้งสองก็รู้แล้ว 

คนนึ่งชอบจนเลิ่กลั่กเห็นได้ชัด

อีกคนก็ดูเหมือนจะสนใจลูกมนุษย์คนนี้ไม่น้อย 

แบบนี้เขานั่งดูบนแดนเทพก็คงรู้ได้เลยทันทีล่ะมั้ง 

ยิ่งมองก็ยิ่งหงุดหงิด กลับมาถึงที่พักของมนุษย์ร่างสูงโปร่งก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะหายหงุดหงิด 

แล้วยิ่งหงุดหงิดขึ้นไปกันใหญ่เมื่อเจ้าลูกมนุษย์มองมาที่เขานิ่งงันมาสักพักแล้ว แถมมองแล้วสลับกับมองมือถืออีกด้วย 

ไม่ได้จะว่าหรอกนะ แต่ร่างลูกแมวมันต้องการอาหาร ข้ายังไม่อยากกลับไปเป็นเทพทั้งที่ไม่ได้คนรักของข้าขึ้นไปด้วย เพราะงั้นส่งอาหารมาให้ได้แล้ว

เมี๊ยว 

สักพักเด็กหนุ่มก็มีการเคลื่อนไหว เจ้าแมวตัวน้อยทำเป็นทำหน้าอ้อนเรียกร้องความสงสารแม้ในใจจะกู้ร้องด้วยความดีใจราวกับศึกครั้งนี้เขาก็ชนะเสียแล้ว 

แต่ไม่นานนักก็ต้องหยุดลงเพราะเหรียญสีเงินแวววาวในมือเรียวของเด็กหนุ่ม 

เอามาทำอะไร

เขาลอบมองพลางเอ่ยครุ่นคิดในใจ 

แต่ไม่นานนักก็ได้คำตอบหลังจากอีกคนเล่นดีดเสียเต็แรงจนเหรียญสีเงินที่น่าสงสารเด้งไปมาแล้วกลับมากระทบเข้าที่ตู้เย็นข้างตัวอย่างน่าอัศจรรย์ 

เจ้าแมวตัวน้อยมองด้วยความไม่เข้าใจ แต่ในจังหวะนั้นเองที่ขนนุ่มลท่นสีปีกอีกาฟูขึ้นตามหลังเล็ก สัญชาติญาณกู้ร้องจนไม่รู้จะกู้ร้องยังไง

แต่แล้วในคณะที่กำลังพูดคุยกับเพื่อนอยู่นั้นร่างโปร่งก็โน้มตัวเข้าไปเอื้อมเอาเหรียญออกมาก่อนจะมองมาที่ก้อนแมวด้วยแววตาไม่น่าไว้ใจ

" ตั้งแต่วันนี้ไป แกชื่อตู้เย็นนะเจ้าเหมียว "

มือเรียวยกขึ้นอุ้มเจ้าเหมียวตัวเล็กเข้ามานั่งบนตักแล้วลูบด้วยความรักใคร่ 

แต่ในส่วนของคนที่โดนตั้งชื่อแปลกๆให้ ถึงกลับละทิ้งศักดิ์ศรีของความเป็นเทพทิ้งออกไปอย่างไม่ใยดีแล้วกรีดร้องออกมาให้เต็มเสียง

มนุษย์ใจเย็นๆนะ   ไม่  ไม่ 

กรี๊ดดดดด 

___________________________________________________________________________

นูระริเฮียง คนญี่ปุ่นเชื่อว่า นูราริเฮียง (滑瓢 nurarihyon) เป็น เทพ หรือ คามิ (神 kami) ตนหนึ่งที่ชอบแวะไปบ้านผู้คนในยามค่ำคืน นูราริเฮียงมีรูปร่างเป็นชายชรา มีศีรษะใหญ่โต ใบหน้าอิ่มเอิบ เมื่อคนในบ้านมาพบก็จะเข้าใจว่าเป็นวิญญาณของเทพประจำบ้านหรือผีบ้านผีเรือน แต่ถ้าเป็นบุคคลภายนอกมาพบก็จะเข้าใจว่าเป็นเจ้าของบ้านหรือเจ้านายใหญ่แวะมาเยี่ยมเยียน

เนโกะมาตะ  (Nekomata) เป็นภูตแมวสองหางที่มักถูกพูดถึงบ่อยในการ์ตูนและแอนิเมชั่นญี่ปุ่น จนเชื่อว่าบางท่านอาจเคยคุ้นหูคุ้นตากันมาบ้าง ถ้าดูจากลักษณะภายนอกแล้ว เนโกะมาตะจะมีความคล้ายกับบาเกะเนโกะในร่างแมวมาก ๆ จึงอาจต้องมองที่หางให้ดี ๆ ว่านี่คือบาเกะเนโกะหรือเนโกะมาตะกันแน่

_____________________________________________________________________________________

บทที่ 4  ความอะไรจะเทียบเท่าความรัก

เสียงกรีดร้องโหยหวนดังไปทั่วทั้งห้อง เจ้าแมวตัวน้อยนึกท้อแท้ในโชคชะตาของตนเอง ไหนเลยจะเกิดเป็นเทพแล้วต้องลงมาที่โลกมนุษย์เพื่อหาตัวคนรักไม่พอ ยังต้องมาอยู่ในร่างแมวน้อยอีก แถมยัง...

ข้าต้องมีชื่ออุบาทแบบนี้จริงหรือ...

นึกแล้วก็ได้แต่สงสัยในโชคชะตาของตนเองนัก แต่ก็เลือกอะไรไม่ได้ในเมื่อตนยามละทิ้งพลังไปชั่วคราวเพราะต้องลงมาเหยียบบนโลกมนุษย์แน่นอนว่าด้วยความที่ตัวเขานั้นเป็นเทพชั้นสูงการที่จะลงมาในโลกมนุษย์ด้วยร่างแปลงเหมือนดั่งเทพวายุมันเป็นเรื่องที่ยากเกินกว่าที่ตัวเขาจะทำได้เสียอีก 

เจ้าแมวได้แต่นอนทอดถอนหายใจด้วยความหดอะไรตายอยาก 

โดยไม่ได้รู้เลยว่ากำลังตกอยู่ในสายตาของคนผู้หนึ่ง..

ท่ามกลางยามค่ำคืนที่ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีรัติกาล ดวงจันทร์สีนวลลอยเด่นเป็นสง่าบนฟากฟ้าหมู่ดาวค่อยประดับอยู่เคียงข้างอย่างสวยงาม 

ชายหนุ่มร่างเล็กเจ้าของชุดรุ่มร่ามสีเขียวอมฟ้าทับด้วยชุดสีเขียวสดใสอีกชั้น เรือนไหมสีดำพริ้วสไวไปตามสายวาโยที่พัดผ่านมา นัยน์ตาสีเขียวสว่างวาบเต็มไปด้วยความสดใสและความขี้เล่นประจำตัว และหากสังเกตจะเห็นว่าแผ่นหลังเล็กนั้นประดับไปด้วยปีกสีขาวคู่หนึ่งที่ดูฟูฟ่องยิ่งขับให้ชายหนุ่มดูน่ารักราวกับเทวดาตัวน้อย  

เวนติ หรือ ตี๋ 

เทพเเห่งสายลมหนึ่งในเทพที่โด่งดังของแดนเทพ

ท่ามกลางสายลมอบอุ่นที่พัดผ่านอยู่รอบกายมือเรียวเล็กหยิบพัดขึ้นมาปิดหน้าแล้วยิ้มอย่างขบขัน 

นี้คงจะเป็นนิสัยที่แก้ไม่ได้ของเขาไปเสียแล้ว เขาล่ะชอบเสียจริงเวลาแกล้งใครได้สำเร็จ 

ความจริงเขาจะเลือกให้เทพองค์น้อยที่กลายเป็นแมวเหมียวไปอยู่กับเทพองค์อื่นก็ได้แต่เขาเลือกที่จะไม่สนใจ เพราะรู้อยู่แล้วว่ามนุษย์ที่มีนามว่าเล็กนั้นเป็นคนแบบไหน แถมเขายังเผลอตกลงที่จะช่วยสื่อรักให้ทั้งคู่ไปแล้ว 

แม้จะไม่ได้เป็นคนผูกชะตาก็เถอะ 

คิดได้ดังนั้นก็ปล่อยเลยตามเลย ไหนๆหลานรักก็อยากมาตามหาเจ้ารักแท้ที่โลกแล้วก็ช่วยไปเลยแล้วกัน 

นัยน์ตาสีเขียวมองเพียงครู่เดียวก็กางปีกสีขาวบริสุทธิ์โบยบินไปบนท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ 

ตัดภาพกลับมาที่ตู้เย็น  

เจ้าแมวที่เริ่มยอมรับในชะตากรรมของตัวเองได้

จะบอกว่ายอมรับได้ก็คงไม่ถูก เพียงแต่ในใจกลับทบความแค้นครั้งนี้เอาไว้  

ค่อยดูเถิด ถ้าข้าเจอคนรักของข้าเมื่อไหร่ ข้าจะให้เจ้าฝันถึงตู้เย็นผีสิงจนไใ่กล้าเปิดตู้เย็นอีกเลย !!

นัยน์ตาสีฟ้ากระจ่างมองไปข้างหน้าอย่างหมายมั่น ดวงหน้าน่ารักในร่างแมวน้อยยิ้มกริ่มกับความคิดตัวเองก่อนจะหันหน้าไปมองมนุษย์ที่นอนดีดดิ้นบนเตียงใหญ่ราวกับหนอนบุ้ง ขอโทษที่คิดแบบนั้นแม้ว่าอีกคนจะหน้าตาดีก็ตาม เพียงแต่ว่ามันดันเหมือนจริงๆ 

ไม่พอร่างบนเตียงยังซุกใบหน้าแดงก่ำลงกับหมอนนุ่มนิ่มแล้วจึกเตียงจนน่ากลัวว่ามันจะขาดในไม่ช้านี้ 

เป็นการเขินที่เจ้าเหมียวตัวน้อยเข้าไม่ถึงเลยแม้แต่น้อย 

เป็นการเขินที่เจ้าเหมียวตัวน้อยเข้าไม่ถึงเลยแม้แต่น้อย กลับกันนัยน์ตาสีฟ้าใสกลับมองราวกับสมเพชมนุษย์หนุ่มคนนี้เหลือเกิน 

แต่กลับลืมคิดไปว่าเมื่อก่อนตัวเองก็เคยเป็นแบบนี้อยู่สองถึงสามครั้งเมื่อครั้งยังอยู่แดนเทพ ...

เวลาค่อยๆเคลื่อนผานไปอีกครั้ง ครั้งนี้ในท้องน้อยๆพลันรู้สึกแสบขึ้นมา เจ้าแมวน้อยก้มหน้ามองท้องนุ่มแล้วก็นึกครุ่นคิดขึ้นมา 

เมื่อครั้งเป็นเทพเขาไม่จำเป็นต้องทานอาหารแต่ตอนนี้เขาอยู่ในร่างแมว และดูเหมือนว่าจะเป็นแมวธรรมดาเสียด้วย ทำให้ในสมองน้อยๆคิดได้ทันทีว่าตัวเองกำลังเป็นอะไร

หิว 

แมวมือใหม่ได้แต่นั่งนึกว่าตนจะขออาหารจากมนุษย์ตรงหน้าได้อย่างไร ถึงมันจะเสียเกียรติมากแค่ไหนแต่มันก็ช่วยไม่ได้ ถ้าไม่ทำก็อดตาย ถึงจะเป็นเทพเขาก็ไม่ได้เป็นเทพที่หยิ่งยโสอะไรขนาดนั้นเสียหน่อย (...)

คิดได้ดังนั้นก็ขยับกายเดินนวยนาดเข้าไปหามนุษย์บนเตียงอย่างน่ารักพร้อมส่งสายตาออดอ้อนไปให้มนุษย์บนเตียง ไม่พอยังส่งเสียงเหมียวหวานๆไปให้อีก 

จะอ้วก 

เทพในร่างแมวได้แต่น้ำตาตกข้างใน เทพชั้นสูงต้องมาหาข้าวมนุษย์กิน รู้ถึงไหนอายถึงนั้น 

แน่นอนว่าความลับนี้เขาจะเหยียบให้มิด  หากเทพตนไหนรู้เขาจะเตะเจ้าเทพนั้นให้มาเกิดเป็นแมวจร ไม่มีบ้าน ไม่มีอาหาร หึ 

แต่มนุษย์บนเตียงกลับมองมาด้วยความไม่เข้าใจ 

...

เอาใหม่ 

เหมียวว 

??? 

เทพในร่างแมวมองมนุษย์ตรงหน้าอย่างเหลือเชื่อ ก่อนจะเดินเข้าไปแล้วงับมือกับแขนแกร่งด้วยเขี้ยวน้อยๆสองคู่ 

คนโดนสะดุ้งเล็กน้อยก่อนมองเจ้าฟูขนดำสักพัก 

" หิว ? "

นั่นแหละลูกมนุษย์ !

" เหมียวววว " 

นัยน์ตาสีฟ้ากระจ่างของเจ้าแมวน้อยเป็นประกายขึ้นมาทันทีที่มนุษย์คนเดียวภายในห้องสีขาวดูเหมือนจะรู้แล้วว่าเขาจะสื่ออะไร 

ไม่นานร่างสูงโปร่งก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะก้าวเข้าไปในโซนห้องครัว 

เล็กนั้นอาศัยอยู่ที่คอนโดเเห่งหนึ่งไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าใดนัก  ในห้องประกอบด้วยสีเพียงไม่กี่โทนเท่านั้น นั่นก็คือสีขาวกับสีดำ ไม่รวมของใช้ที่เป็นสีม่วงพาสเทลมากกว่าครึ่ง

 

แถมห้องก็กว้างขวางมากพอ  มีห้องน้ำถึงสองห้อง และห้องนอนสองห้อง ระเบียงที่กว้างขวางเห็นวิวยามเช้าได้อย่างดี

และแน่นอนว่าที่นี่อนุญาตให้เลี้ยงสัตว์ แต่มีข้อแม่ว่าต้องไม่เกิน 3 ตัว  ความจริงเล็กก็อยากเลี้ยงแมวมานานแล้วแต่ติดที่ว่าเขาไม่ค่อยมีเวลาและไม่รู้วิธีดูแลเจ้าพวกนี้แม้แต่น้อย 

แม้ตอนนี้ในสายตาเจ้าเหมียวปัญหาของเขาอาจมาจากสมองก็เถอะ ..

หลังจากที่เดินเข้ามาในโซนห้องครัว ร่างโปร่งก็เปิดตู้เย็นดูว่าพอมีอะไรให้เจ้าแมวกินได้บ้าง 

ปลาหมึกย่าง 

ช็อกโกเเลต 

แกงจืด 

ไส้กรอก

น่าจะพอกินได้ ?

เล็กเลือกที่จะหยิบไส้กรอกถึงสีแดงสดออกมาเป็นอย่างแรกก่อนจะจับมันโยนเข้าไมโครเวฟไปแล้วพลางกดการตั้งค่าต่างๆให้เสร็จสับ

"เสร็จแล้วก็เอาออกมากินนะ"

...

เจ้าเหมียวมองเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยสายที่ราวกับมีคำถามมากมายไหลเวียนอยู่ในหัว หือบางทีหูของแมวตัวนี้อาจเผลดได้ยินผิดไปแต่เหมือนกับว่าเมื่อกี้นี้เขาพึ่งได้ยินมนุษย์หนึ่งเดียวในห้องนี้เอ่ยว่า เอาออกมากินเอง

เขาอาจเผลอได้ยินผิดไปคงไม่มีมนุษย์คนไหนโง่ถึงขนาดที่ว่าบอกให้แมวที่มีความสูงไม่ถึงหน้าแข้งอย่างเขาในตอนนี้เปิดเครื่องสี่เหลี่ยมที่เรียกว่าไมโครเวฟแล้วเอาอาหารออกมากินเอง  

คงจะไม่มี 

เว้นเสียก็แต่เจ้าของห้องนี่ล่ะมั้ง.. 

ไม่นานนักเสียงสัญญาณก็ดังขึ้นพร้อมกับกลิ่นหอมที่ลอยออกมาอย่างน่าทานไม่นานนักเสียงสัญญาณก็ดังขึ้นพร้อมกับกลิ่นหอมที่ลอยออกมาอย่างน่าทาน เจ้าเหมียวดำเหมอมองอุปกรณ์ข้างหน้าด้วยสมองที่ว่างเปล่า 

เหมียว 

เสียงใสของสัตว์ตัวเล็กดังออกมาอย่างน่าสงสารเรียกให้มนุษย์เจ้าของห้องเดินมาดูด้วยความสงสัย 

เมื่อมาถึงกลับเห็นแมวสีดำตัวเล็กที่กำลังมองมาทางนี้ด้วยสายตาน่าสงสาร 

" อ่ะ โทษที แปปนึงนะ "

ร่างโปร่งของเด็กหนุ่มเจ้าของเรือนไหมสีเข้มเอ่ยออกมาเสียงเบาก่อนที่จะช้อนตัวเจ้าแมวตัวเล็กขึ้นอุ้มแล้วเอามาตั้งไว้ที่หน้าไมโครเวฟ เรียกสายตางุนงงจากเจ้าเหมียวได้เป็นอย่างดี  

???

วิฬาตัวน้อยมองตามการกระทำของเจ้าของห้องด้วยท่าทีงุนงง ร่างสูงโปร่งเอื้อมมือไปหยิบถุงมือกันความร้อนสีขาวสะออดออกมาแล้วส่งให้เจ้าแมวด้วยใบหน้าที่นิ่งงันไม่แาดงความรู้สึกใดๆออกมาเลยแม้แต่น้อย 

"ลืมไปว่าแกตัวเล็ก ระวังร้อนนะ "

.....

เหี้ยอะไรเนี่ยนุด 

?????

__________________________________________________________________________

บทที่ 5  เป็นตู้เย็นมันเหนื่อย 

เหนื่อย  

ตั้งแต่เป็นเทพมาเขาไม่เคยเหนื่อยกับอะไรมากขนาดนี้  

ตั้งแต่วันที่ตื่นมาแล้วพบว่าเทพที่แดนเทพนั้นหายไปเป็นจำนวนมาก แถมคนรักของเขากลับหายตัวไปเกิดใหม่ต่อหน้าต่อตาเขาอีก ตอนนั้นเขากลัวแทบแย่ กลัวว่าจะหาตัวคนรักบนโลกมนุษย์ไม่เจอ  

ด้วยความที่ตัวตนของเขาหากเทียบกับเทพแห่งสายลมและเทพองค์อื่นๆถือว่าเป็นอันตรายต่อมนุษย์เลยก็ว่าได้ หากให้แปลงกายลงมาเป็นมนุษย์ก็ยังอันตรายมากอยู่ดี แล้วหากลงมาเหยียบทั้งๆที่ยังอยู่ในร่างเทพมนุษย์ที่บังเอิญเห็นตัวเขาอาจเป็นอันตรายอยู่ดี ไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็ส่งผลเสียต่อมวลมนุษย์ไม่ทางตรงก็ทางอ้อม 

เขาเป็นเทพเช่นนี้แหละ 

ถึงแม้นว่าจะไม่ได้เกลียดชังมนุษย์เท่ากับในอดีตที่ผ่านมานานแสนนาน แต่เป็นไปได้ก็ไม่อยากยุ่งกับพวดมันอยู่ดี 

เพราะเหตุผลเช่นนี้เขาจึงตัดสินใจไปหาเทพแห่งสายลม ตัวการของเรื่องทั้งหมด แต่ก่อนที่จะได้ให้บทลงโทษอะไรไปเจ้าของปีกสีขาวนั้นก็เสนอทางที่จะทำให้เข้าลงไปจุติบนโลกมนุษย์ได้  

ในตอนนั้นเองที่นัยน์ตาสีฟ้ากระจ่างอมเงินมองตรงไปที่ร่างเล็กตรงหน้า ในใจนึกกังวลขึ้นมาทั้งผลเสียและอะไรต่างๆนาๆ 

แต่เมื่อนึกถึงใบหน้าละมุนละไมของคนรักที่เขาแสนโหยหา ปากก็พลันเอ่ยตอบตกลงไปเสียแล้ว 

หลังจากนั้นถึงสิบสามคืนก็ถึงเวลาที่เขาต้องลงมายังโลกมนุษย์ พลังวิญาณทั้งหมดถูกดูดออกไปร่างทั้งร่างของเทพฮิโรโตะนอนแน่นอนอยู่บนพื้น  ใบหน้างดงามพลันแนบลงไปบนพื้น 

เหลือเพียงแสงสีขาวนุ่มละมุนดวงน้อยที่ลอยไปลอยมาอย่างมึนงง มือเล็กคว้าเข้าที่แสงฟูนั่นแล้วกำเอาไว้ ก่อนจะค่อยๆหย่อนลงไปในบ่อชีวิตสำหรับผู้ที่จะลงไปเกิดบนโลกมนุษย์ 

ราวกับสายลมอ่อนโยที่คอยพัดพาดอกแดนดิไลออนให้โผอออกไปบนท้องฟ้าที่สวยงามอย่างอิสระ 

.

.

ในชั่วพริบตาใต้ร่างของเทพผู้งดงามก็เต็มไปด้วยเหล่าหมู่มวลบุษผาที่งอกขึ้นมาโอบร่อมร่างโปร่งเอาไว้อย่างรักใคร่ 

เทพผู้เป็นที่รักของเหล่าอมนุษย์  

ฮิโรโตะ 

นัยน์ตาสีเขียวสดใสเฝ้ามองเกสรน้อยที่ลอยไปอย่างไร้จุดหมาย เฝ้ามองมานับ 10 ปี จนในที่สุด 

ปีที่ 21 ก็มาถึง โดยที่เกสรดอกน้อยตนนั้นมิได้รู้เลยว่ากว่าจะตื่นขึ้นมาบนโลกมนุษย์ในร่างของวิฬาน้อยก็ป่าเข้าไป 21 ปีเสียแล้ว 

หากแต่แม้จะผ่านไปนานแค่ไหนในใจกลับเฝ้ารอแค่คนที่รักที่จากไปเท่านั้น อาจเพราะใจที่มัวแต่หมกมุ่นอยู่กับคนรักทำให้ก้อนละอองสีขาวแปรเปลี่ยนเป็นเจ้าแมวสีดำนั้นแทน 

มันก็ดูสนุกมิใช่น้อยที่ได้เห็นแมวดำก่นด่าในใจราวกับอัดอั้น เพราะในแดนเทพนั้นการพูดคำหยาบเป็นสิ่งที่ไม่สมควรอย่างยิ่ง อาจเพราะเหตุผลที่ว่าพวกเราทั้งหลายต่างเป็นเทพ

แต่ถึงเป็นเช่นนั้นเหล่าเทพรุ่นใหม่ก็มักจะใช้ศัพท์วัยรุ่นของโลกมนุษย์กันเป็นส่วนมาก 

ไม่สิ ไม่เพียงแค่รุ่นใหม่ 

รุ่นเก่าเองก็เป็นเช่นนั้นอยู่คนนึง 

โดยที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร ใช่ไหมนะ ?

แน่นอนว่าการลงมาของฮิโรโตะก็เป็นเรื่องที่แม้แต่เบื้องบนยังคิดไม่ถึง 

ถ้ากลับขึ้นไปเขาคงจะโดนแม่บ่นยาวแน่ๆ 

แต่แน่นอนว่าคนอย่างเข้านั่นไม่สนใจอะไรแบบนี้อยู่แล้ว  ปกติพวกเบื้องบนก็ชอบทำอะไรตามใจชอบ หากเขาทำตามใจชอบบ้างจะเป็นอะไร

แต่การที่มาอยู่ที่นี่ดันเหนื่อยกว่าที่เขาคิดอยู่มากโข มันก็มีอยู่เรื่องเดียว 

มนุษย์นี่มันโง่ใช่รึเปล่านะ

เจ้าแมวน้อยใช้ตาคมกริบมองไมโครเวฟที่อยู่ข้างหน้าอย่างหนักใจ อยู่ด้วยกันไม่ถึงวันก็เหนื่อยซะแล้ว แบบนี้จะทำยังไงไหว  

ใบหน้าของเจ้าแมวมองอย่างเบื้องหน่ายพลางคิดในใจ

ข้าว่าข้าอาจต้องเลี้ยงมนุษย์คนนี้ ... ไอ้เหี้ย 

คิดเสร็จก็เอาอุ้งมือเปิดไมโครเวฟออก  ควันสีขาวลอยออกมาพร้อมกับไอร้อนจนทำให้เจ้าเหมียวตกใจจนต้องย่นจมูก 

แต่กลิ่นข้างในกลับเรียกน้ำลายให้ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ 

ดีที่เจ้ามนุษย์ยังฉลาดแกะซองไว้ให้แล้วเรียบร้อย ไม่อย่างนั้นเขาคงจะต้องไปตบสั่งสอนสักทีสองทีให้มันจำขึ้นใจ 

ควันที่ออกมาจากไส้กรอกแท่งอวบทำให้เขาจำใจหยุดอาการหิวโหยของตัวเองโดยฉับพลัน  

เกือบลืมไปแล้วว่าตัวเองอยู่ร่างแมว  เกือบได้ตัดลิ้นแล้ว 

โดยที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร ใช่ไหมนะ ?

แน่นอนว่าการลงมาของฮิโรโตะก็เป็นเรื่องที่แม้แต่เบื้องบนยังคิดไม่ถึง 

ถ้ากลับขึ้นไปเขาคงจะโดนแม่บ่นยาวแน่ๆ 

แต่แน่นอนว่าคนอย่างเข้านั่นไม่สนใจอะไรแบบนี้อยู่แล้ว  ปกติพวกเบื้องบนก็ชอบทำอะไรตามใจชอบ หากเขาทำตามใจชอบบ้างจะเป็นอะไร

แต่การที่มาอยู่ที่นี่ดันเหนื่อยกว่าที่เขาคิดอยู่มากโข มันก็มีอยู่เรื่องเดียว 

มนุษย์นี่มันโง่ใช่รึเปล่านะ

เจ้าแมวน้อยใช้ตาคมกริบมองไมโครเวฟที่อยู่ข้างหน้าอย่างหนักใจ อยู่ด้วยกันไม่ถึงวันก็เหนื่อยซะแล้ว แบบนี้จะทำยังไงไหว  

ใบหน้าของเจ้าแมวมองอย่างเบื้องหน่ายพลางคิดในใจ

ข้าว่าข้าอาจต้องเลี้ยงมนุษย์คนนี้ ... ไอ้เหี้ย 

คิดเสร็จก็เอาอุ้งมือเปิดไมโครเวฟออก  ควันสีขาวลอยออกมาพร้อมกับไอร้อนจนทำให้เจ้าเหมียวตกใจจนต้องย่นจมูก 

แต่กลิ่นข้างในกลับเรียกน้ำลายให้ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ 

ดีที่เจ้ามนุษย์ยังฉลาดแกะซองไว้ให้แล้วเรียบร้อย ไม่อย่างนั้นเขาคงจะต้องไปตบสั่งสอนสักทีสองทีให้มันจำขึ้นใจ 

ควันที่ออกมาจากไส้กรอกแท่งอวบทำให้เขาจำใจหยุดอาการหิวโหยของตัวเองโดยฉับพลัน  

เกือบลืมไปแล้วว่าตัวเองอยู่ร่างแมว  เกือบได้ตัดลิ้นแล้ว 

เจ้าเหมียวนั่งรอให้อาหารตรงหน้าเย็นลงพร้อมกับใจที่เย็นลงด้วย  พลันในหัวก็นึกคิดถึงคนรัก หูสีดำขลับลู่ลงจนดูน่าสงสาร ความเงียบยิ่งทำให้เขาคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยมากกว่าเก่า 

" เอโย๊หลานรัก "

" !! "

ในขณะที่กำลังคิดอะไรเรื่อเปื่อยตามประสาแมวว่างๆ เสียงร่าเริงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมาในหู

ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัวกับเสียงที่ดัขึ้นมาในหู 

' ลุง !! '

' อะไรจ๊ะหลานรัก คิดถึงเบ๋อ '

' ผมอ้วกนะ '

' คิ้กค้าก ' 

'  เค้ามีอะไรมาบอกอ่ะเตง '

'  ?? '

เจ้าแมวตัวจ่อยเงียบเสียงลงเพื่อรอฟังสิงที่อีกคนจะเอ่ยออกมาอย่างอยากรู้อยากเห็น ใบหูเรียวกระดิกเเผ่วเบาทำให้ลูกแมวตรงหน้าดูน่ารักเข้าไปอีก 

ไม่นานเจ้าของเสียงติดขี้เล่นก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจังกว่าเดิมมากหลายเท่า 

' ที่ให้เธอไปอยู่กับเล็กข้ามีเหตุผล '

' เมื่อหลายวันก่อน ไม่สิ ตั้งแต่ข้าเเปลงกายมาแล้วได้คุยกับเล็กข้าก็ตัดสินใจตีสนิทด้วยทันทีรู้หรือเปล่าว่าเพราะอะไร ? '

เจ้าแมวน้อยไม่ได้ตอบอะไรออกไปทำเพียงนั่งฟังอย่างตั้งใจ ในขณะที่อีกคนพูดต่อ 

' กลิ่นอายของโคเฮย์  '

นัยน์ตาสีฟ้ากระจ่างเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ก้อนเนื้อในอกเต้นรัวอย่างดีใจ 

' จริงหรือ '

' อืม ตอนนี้เจ้าอาจไม่ได้กลิ่นเพราะพลังเทพในตัวของเจ้าแทบจะหายไปเสียแล้ว ' 

เจ้าเหมียวทำเพียงพยักหน้ารับรู้เท่านั้น ก่อนจะเอ่ยถามเทพเเห่งสายลมด้วยน้ำเสียงเบาหวิวไม่สมกับเป็นตัวเองเลยแม้แต่น้อย

' แล้วข้าจะพบเขา  เขา เมื่อใด '

' ... '

มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่เป็นคำตอบที่ดีที่สุดในตอนนี้ ไม่มีใครรู้ได้เลยว่าจะได้เจอคนที่ตามหาเมื่อไหร่ 

แน่นอนว่าแม้แต่เขาเองก็ตาม 

' แล้วเจ้าอยู่โอเคไหม เจ้าเล็กดูแลดีหรือเปล่า '

' เฮงซวย '

คำเดียวที่เอ่ยแทนคำในใจของเขาได้จนหมดโดยที่ไม่ต้องผ่านการคัดกรองใดๆในหัวแม้แต่น้อย 

' มันตั้งชื่อข้าว่าตู้เย็นเพราะเหรียญโง่ๆกระเด็นไปโดน '

...

ความเงียบเข้ามากลืนกินภายในสมองอย่าช้าๆ แต่ไม่นานก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่นออกมาพร้อมกับเสียงตีปีกอย่างถูกอกถูกใจ 

' ตู้เย็น 5555555555555555555 '

' ลุงหุบปากดิ๊ '

เจ้าเหมียวพูดพร้อมกับแยกเขี้ยวออกมาอย่างหาเรื่องนัยน์ตาสีฟ้าทอประกายวาวโรจน์แต่แค่นี้หรือจะทำให้เทพอายุมากกว่ากลัวได้กลับกันยิ่งขำมากขึ้นกว่าเดิม 

' ตู้ ตูเย็น  55555555555  อย่างเจ้าคงได้แค่ตู้ร้อนเท่านั้นแหละ ! '

' ตู้ ตูพ่อง แล้วอะไรคือตู้ร้อนวะ '

' ก็เจ้าชอบร้อน อารมณ์ร้อน ร้อนไปหมด '

ถ้าหากเขามีมือเเทนที่จะเป็นอุ้งมือน้อยๆแบบนี้คงจะรีบไปหาแล้วเด็ดขนปีกขาวๆนั้นมาทำเป็นปากกาขนนกแล้ว 

' ส่วนลุงก็น่าจะชื่อกบ '

' ?? '

' หน้าเหมียนกบ กร๊ากกก '

' โถ่ไอ บอกหนุ่มคิ้วบ๊อยแบบนี้เป็นกบมันก็เกินไป '

' คิ้วเดียวที่ลุงจะได้คือคิ้วแตก เอาไหม '

' ขอปฏิเสธ เตงตีทีเดียวเค้ากลายเป็นฝุ่นเลยนะ '

เจ้าเหมียวรอบยิ้มอย่างขบขันแต่ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างออก 

เทพแห่งสายลมไม่น่าจะมีความสามารถถึงขนาดพูดคุยทางจิตวิญญาณได้นานขนาดนี้นี่นา

คิดได้ดังนั้นก็รีบหันซ้ายหันขวาทันที ก่อนจะไปสะดุดตากับก้อนขนกลมฟูสีขาวบริสุทธิ์ที่มีหน้าตาเหมือนนกแต่หัวกลับเล็กนิดเดียว ส่วนตัวดันใหญ่กว่าหัวจนดูน่าตลก 

.

.

.

.

.

' 55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555 '

' กบชัดๆ ! '

' นกโว้ย !!!!'

( คำเตือน  : ไม่ควรให้กินแมวอาหารของคนนะครับ )

_________________________________________________________________________

บทที่ 6 ถึงตัวพี่จะเป็นนกแต่พี่ก็จริงใจ 

เสียงหัวเราะดังลั่นของเทพเด็กกู้ก้องไปทั่วทั้งบริเวณส่งผลให้คนที่อยู่ร่างนกได้แต่ทำหน้ามู่ทู่ยิ่งทำให้อีกคนขำยิ่งขึ้นไปอีก

ร่างนกของเทพแห่งสายลมกำลังนั่งตัวกลมอยู่นอกหน้าต่างพร้อมกับเจ้าแมวที่ขำไม่หยุดจนขนติดคอ 

แค่ก -

' เลิกหัวเราะได้รึยังเนี่ย '

' ท่านฝันอยู่หรือ '

เสียงขำยังคงดังอย่างต่อเนื่องจนนกน้อยได้แต่ทอดถอนหายใจยาวเหยียดกับเจ้าหนูเส้นตื้น  ตู้เย็นที่ว่าจะหยุดขำแล้วแต่พอหันกลับมาเจอร่างของเทพแห่งสายลมอีกครั้งก็หลุดหัวเราะต่อจนคนมองยังต้องเหนื่อย 

เวลาผ่านไปนานนับหลายนาทีเทพในร่างแมวน้อยก็หยุดหัวเราะจนได้ 

ไม่ใช่เพราะอยากเลิก แต่เพราะเขาเหนื่อย หัวมากเกินไปหน่อยยิ่งใช้พลังงานไปอีกทั้งๆที่ตอนแรกก็หิวอยู่แล้วแท้ๆตอนนี้ดันหิวมากขึ้นไปอีกเสียอย่างนั้น 

เจ้าแมวตัวน้อยจึงค่อยๆขยับตัวไปดมไส้กรอกเนื้อนิ่มก่อนจะงับคำน้อยๆดูราวกับเป็นผู้ดี  รสชาติเค็มหน่อยๆติดที่ปลายลิ้นก็ไม่เลวนัก ไม่นอนไส้กรอกในจานก็หมดก่อนที่เขาจะหันกลับไปคุยกับลุงต่อ

' แล้วลุงไม่ไปพักผ่อนรึไง  '

' โอ๊ะ ไม่ล่ะ มารอดูน้องตู้เย็นดีกว่า '

' ตู้เย็นบ้านลุงดิ '

' ก็แกชื่อตู้เย็นตอนนี้ '

' ผมไม่ได้อยากชื่อว่าตู้เย็น '

เวนติทำเพียงโยกหัวไปมาในร่างนก นกตัวสีขาวอมเขียวโยกหัวไปมาดูกวนตีนที่สุดในสายตาของเจ้าแมวดำ 

ถ้าร่างแมวของเขาโตกว่านี้หน่อยก็คงจะหม่ำเจ้านกข้างนอกได้เลยทั้งตัว 

น่าเสียดายชะมัด ...  

เจ้าตัวเล็กพูดพลางขบเขี้ยวขบฟันอย่างหมั่นไส้  

ไม่นานนักเทพแห่งสายลมก็ขอตัวกลับก่อนปล่อยให้เจ้าแมวน้อยต้องอยู่คนเดียวอีกครั้ง บางทีเขาก็นึกสงสัยเหมือนกันว่าทำไมเขาต้องอยู่ในร่างแมว 

ร่างมนุษย์ไม่ได้หรือ เพราะถ้าคนรักของเขาดันเกิดเป็นมนุษย์ขึ้นมาในร่างของเจ้าเหมียวนี่จะทำอะไรได้ลำบากเป็นอย่างมาก 

แน่นอนว่าการลงมาเกิดใหม่นั้นเท่ากับว่าลบความทรงจำในขณะที่เป็นเทพไปด้วย แต่ไม่ใช่ความทรงจำที่ลบถาวร เมื่ออีกคนได้กลับขึ้นไปก็จะจำทุกอย่างได้เอง

แต่ก็อดกังวลไม่ได้ ..  

เขากลัวการที่ไม่ได้เจออีกคนเป็นที่สุด 

ในขณะที่เวิ่นเว่ออยู่นั้นเจ้าแมวไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามีร่างสูงยืนอยู่ข้างหลังก่อนจะคว้าหมับเข้าที่ลำตัวนุ่มนิ่มทันที 

เจ้าเหมียวได้แต่สะดุ้งแล้วเกร็งตัวทันทีที่โดนอุ้ม ลูกมนุษย์อุ้มเขาไปวางบนเตียงนั้นเอง ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า 

''  พรุ่งนี้จะเอาไปโรงเรียน อยู่เป็นเด็กดี  "

แล้วมึงจะเอากูไปทำเหี้ยอะไรล่ะครับ 

ในใจของวิฬาน้อยสบถคนตรงหน้าด้วยถ้อยคำหยาบคาย เขาที่กะจะแอบเดินสำรวจแถวนี้เพื่อหาคนรักของตนเองได้แต่กัดฟันอยู่ในใจ 

แต่ที่งงกว่าก็คือทำไม๊ทำไม  ลูกมนุษย์คนนี้เหงาหรือมีอะไรเข้าใจผิดหรือเปล่า ถ้าเป็นแมวปกติมีหรือจะเข้าใจในสิ่งที่อีกคนบอก แน่นอนว่าไม่ 

เจ้าแมวน้อยบ่นยาวเหยียดในใจราวกับจะแปลงร่างเป็นมังกร  

ไม่พอก่อนที่จะนอนไอ้เด็กมนุษย์คนนี้ยังจับเข้ากอดซะแน่นจนแทบหายใจไม่ออก เขาในร้างลูกแมวก็ตัวนิดนึงยังจะมาใช้แขนรัดกันอีก อันนี้มันเข้าข่ายทารุณกรรมสัตย์ของโลกมนุษย์ไม่ใช่หรอ !

วิฬาน้อยรีบใช้อุ้งมือถีบแขนของอีกคนออกรัวๆจนกระทั่งร่างเล็กหลุดออกจากอ้อมแขน 

ห้องทั้งห้องตกอยู่ภายใต้ความมืด มีเพียงแสงจากประตูระเบียงเท่านั้นที่ทำให้เห็นอะไรๆ  แม้สายตาแมวจะดีในตอนกลางคืนอยู่แล้วก็เถอะ 

ใบหน้าเล็กหันไปมองทางประตูระเบียงที่ถูกแง้มเอาไว้ก่อนจะค่อยๆกระโดดลงจะเตียงย่างกายด้วยอุ้งเท้านุ่มนิ่ม

นัยน์ตาสีฟ้ากระจ่างใส่มองตรงไปข้างหน้าพร้อมกับจิตใจที่เหม่อลอยอีกครั้ง 

ดวงจันทร์แสนสวยที่ประดับอยู่บนท้องฟ้าช่างสวยงาม ถ้าหากอยู่แดนเทพในตอนนี้คนรักของเขาคงจะชวนร่ำสุราแล้วเป็นแน่ 

เพียงแค่นึกถึงรสชาติขมปร่าก็ค่อยๆกระจายอยู่บริเวณปลายลิ้น 

เขาคิดถึงวันเวลาแบบนั้น 

ในใจของเขารู้สึกว่าเขาหลับไปนานพอสมควร ยังไม่ได้ถามเจ้าลุงตัวดีเสียทีว่าตอนนี้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว 

แต่แม้ว่าจะนานเพียงใดเขาก็จะตามหาอีกคนให้เจอ 

ไม่ว่ายังไง

.

.

.

.

.

.

แต่ตอนนี้เขาคงจะต้องปวดหัวกับลูกมนุษย์ที่จะลากเขาไปโรงเรียนในวันพรุ่งนี้ 

แถมเขายังไม่ค่อยชอบมนุษย์อีกด้วย แบบนี้มันทรมานกันชัดๆ 

แล้วสาเหตุที่เจ้ามนุษย์จะพาข้าไปน่ะหรอ 

.

.

เอาไปอวดสาวไง 

อย่าคิดว่าไม่รู้นะไอ้ลูกนุด

________________________________________________________________________

บทที่ 7 

ยามเช้ามาถึง 

บรรยากาศรอบตัวนั้นช่างอบอุ่นและผ่อนคลาย  แต่ไม่ใช่กับเจ้าแมวที่กำลังนอนเบียดกับหนังสือในกระเป๋าด้วยสภาพทุเรศเช่นนี้ 

เหม็นอับ  หายใจไม่ออก  ร้อน 

สามอย่างพุ่งเข้ามาใส่เขาไม่ได้หยุดตั้งแต่เช้า นี่ยังไม่นับกระเป๋าที่สั่นตลอดเวลาอีกนะ 

ไอ้เหี้ย ร้อน 

เจ้าแมวน้อยพยายามใช้ลิ้นเลียขนของตัวเองระบายความร้อน แต่กลับไม่ได้ช่วยอะไรเลยแม้แต่น้อย 

จนความอดทนของเขาหมดลง 

อุ้งมือน้อยพยายามแงะกระเป๋าเวรนี่ออกให้ได้จนกระทั่งโผล่หัวออกมารับอากาศบริสุทธิ์ได้ในที่สุด

ดีขึ้นหน่อย 

เจ้าเหมียวคิดพลางยิ้มกรุ่มกริ่มในใจ ก่อนจะยกขาหน้าขึ้นมาเลียแผล่บอย่างสุขใจ 

.

.

.

.

ในตอนที่มาถึงโรงเรียนแล้วนั้นเอง ขาเรียวเดินไปอย่างมั่นคงพร้อมกับกระเป๋าที่มีแมวติดสอยห้อยตามไปด้วย 

แน่นอนว่านักเรียนหรอกคนต่างพร้อมใจกันมองมาที่เล็กเป็นสายตาเดียว 

ไม่นานนักตี๋ก็เดินมาหาเล็กด้วยรอยยิ้มดังเดิม ก่อนจะชะโงกหน้ามามองข้างหลัง 

"กูก็ว่าทำไมคนมองมึงเยอะ เอาน้องมาทำเชี้ยอะไรเนี่ยเตง "

" เอามาให้ไลออนดู "

"กูล่ะอยากจะแหม แล้วให้ตัวเล็กแดกไรยัง น้องยังเด็กต้องให้แดกบ่อยๆ "

" เทนมวัวให้กินเมื่อเช้า "

" มึงว่าไงนะ เดี๋ยวน้องก็ท้องเสียไอเหี้ย "

"???"

"โอ๊ยยยยยยยยย ฉันล่ะปวดหัวกับเด็กอย่างเธอจริงๆ !!  แมวเเดกนมวัวไม่ได้ เดี๋ยวท้องเสีย "

"..... แล้วต้องแดกนมอะไร "

" แดกนมแพะ !! "

เสียงทั้งสองเอ่ยคุยกันด้วยเสียงที่ไม่ดังและไม่เบาจนเกินไป แต่คนอยู่ใกล้อย่างตู้เย็นที่กำลังนอนหลับอย่างสบายใจกลับต้องตื่นขึ้นมาหรี่ตาดูว่าทั้งสองตีอะไรกัน

" เออ ถ้าน้องท้องเสียค่อพาไปหาหมอ แล้วกับไลออนเป็นยังไงบ้างพัฒนาป่ะ "

เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเข้มและดวงตาสีน้พเงินก้มหน้าลงอย่างเขินอาย ก่อนที่จะตอบด้วยเสียงอ้อมแอ้มจนแทบไม่ได้ยิน 

"พัฒนา .. "

ฝั่งตี๋ที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มกริ่มพร้อมขยับมือกอดอกตัวเองเอาไว้แล้วเชิดหน้าขึ้นอย่างือตัว 

"กูเก่งอ่ะอือ"

" เออ ขอบใจ "

ทั้งสองพูดคุยกันขณะเดียวกันก็มีเจ้าเหมียวนอนฟังอยู่ด้วย 

ถึงความจริงไม่มีข้าสองคนนั้นก็คู่กันอยู่ดี 

เอาข้ามาเพื่ออะไร 

พยานรัก ??

อันนี้น่าจะใช่ โอเคเลย 

ว่าแล้วก็หลับตาลงอีกครั้งแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราไปตลอดช่วงเช้า 

ว่าแล้วก็หลับตาลงอีกครั้งแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราไปตลอดช่วงเช้า

.

.

.

.

 

ตื่นขึ้นมาอีกทีก็บ่อยแก่ๆเสียแต่แต่หากว่าตอนนี้เขาไม่ได้อยู่กับเจ้าลูกมนุษย์หน้ารูปปั้นนั่น แต่ตอนนี้เขากลับอยู่กับ 

 

สตรีที่เขาเห็นเมื่อวาน ..    

 

แล้วทำไมอยู่ๆเขาถึงมาอยู่กับนางได้เนี่ย ตอนเช้าเขายังอยู๋กับพวกผู้ชายสองคนนั้นอยู่เลย 

 

เมื่อเธอเห็นว่าเจ้าเหมียวบนตักตื่นแล้วก็ขยับใช้เรียวมือลูบหัวเบาๆ  ตอนแรกตู้เย็นก็เคลิ้มอย่างเผลอตัว แต่เพียงแค่แปปเดียวเมื่อได้สติก็รีบขยับหัวหลบสัมผัสนั้นทันที 

 

เขาไม่อยากให้ใครมาลูบหัวเขานอกจากคนรัก ...  

 

แม้จะไม่มีท่าทีก้าวร้าวแต่หญิงสาวกลับรู้ได้ในทันทีว่าเจ้าตัวเล็กบนตักของเธอนั้นไม่ชอบ  เธอทำเพียงยิ้มเบาบางก่อนจะลูบหลังหน่อยๆแทน ตรงนี้เทพหนุ่มอนุญาตให้หญิงสาวสัมผัสเพราะจุดนี้มันไม่ไ้ดสำคัญเท่ากับศีรษะของเขา 

 

ไม่นานนักร่างเล็กของเด็กหนุ่มหน้าตาร่าเริงและชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง 

 

คนหนึ่งถือนมปั่นมาส่วนอีกคนถือจานข้าวมา 

 

 ทุกคนนั่งคุยกันได้สักพักก็มีเพียงหนึ่งคนและหนึ่งตัวเท่านั้นที่แยกออกมาปล่อยให้ดอกไม้รุ่นใหม่เติบโตขึ้นอย่างช้าๆ 

 

" อย่างชอบเรื่องโรแมนติกเลย "

 

' ลุงเป็นบ้า '

 

" โหย อะไร " 

 

คนเป็นลุงมองเจ้าเหมียวในอ้อมอกแล้วถลึงตาใส่ 

 

ทำอย่างกับมันน่ากลัวมากอย่างไรอย่างนั้น 

 

ในสายตาของเจ้าเหมียวนั่นไม่ได้ดูน่ากลัวเลย กลับกันมันดูเหมือนเด็กชายอายุน้อยที่กำลังทำหน้าประหลาด 

แต่ลมตอนนี้ก็ดีไม่น้อย เจ้าเหมียวหลับตาลงซึมซับบรรยากาศแสนบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอด

" ข้าว่าปล่อยให้พวกเขาจัดการกันเองดีกว่า  "

' แน่นอน ข้าไม่เป็นพ่อสื่อให้หรอก แค่ตามหาโคเฮย์ก็หมดหนทางแล้ว '

เสียงทุ้มที่ดังมาจากเจ้าเหมียวทำให้เจ้าของแขนที่แมวน้อยกำลังนอนตัวฟูอยู่มองด้วยสายตาสงสาร 

หลังจากนั้นพวกเขาก็คุยเรื่องทั่วๆไป เรื่องของโลกมนุษย์ 

แดนเทพ 

หรือแม้กระทั่งแดนปีศาจ..

' เอางี้นะลุง คือ ลุงไปปิ๊งปีศาจที่ออกมาเดินแถวๆชายแดน ถูกป่ะ ? '

" อือฮึ "

' แต่ เอางี้ลุง ลุงเป็นเทพแห่งสายลม ?  เทพ ? '

" อือ ถูก "

..

' ข้าว่าลุงคงไม่อยากมีชีวิตเป็นเทพสบายๆ  หาเรื่องโดนยัยนั่นจัดการหรือไง '

ยัยนั้นที่พูดถึงคงจะเป็นใครไปไม่ได้ยนอกจากแม่แท้ๆของเขาเอง  

เคยเกิดสงครามขึ้นบนแดนเทพ  ในตอนที่เขาไปอยู่กับพวกปีศาจนั่นแหละ แต่เรื่องมันก็นานมากแล้วจริงๆ  แม้ว่าจะผ่านมานานและคนเป็นแม่รู้สึกผิดเท่าใด เขาก็ไม่อยากลับรู้ 

ไม่ใช่ไม่ยกโทษให้ผู้เป็นมารดา แต่เขาเสียใจ 

มารดาสร้างข้าขึ้นมาแต่กลับทอดทิ้งข้าอย่างไม่ใยดี 

ราวกับข้าเป็นแค่ของชิ้นหนึ่ง 

 

ข้าร่อนเร่ไปตามที่ต่างๆ จนกระทั่งเจอหมู่บ้านของชาวมนุษย์  ในสมัยก่อนเทพกับมนุษย์มีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นกว่าปัจจุบันมากนัก

สมัยก่อนก็เช่นนี้แหละ

แต่ปัจจุบันเมื่อยุคสมัย ความขัดแย้งเก่าแก่ก็ทำให้พวกเราถอยห่างจากมนุษย์มากขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นแค่ความเชื่อไป

แต่มีหรือที่เขาจะสนใจ เขาก็ยังใช้ชีวิตได้อย่างปกติไม่สนอะไรทั้งสิ้น บาปเก่าที่เคยทำเอาไว้ก็กำลังมานั่งแก้ไขมันอยู่ 

' บาอัลไม่ทำร้ายข้าหรอกน่า '

นัยน์ตาสีฟ้ากระจ่างหันไปมองคนพูดทันที พลางคิดในใจไปด้วย

 

ลุงแน่ใจนะ 

เจ้าตัวคิดแบบนั้นแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปเลยแม้แต่น้อย

 

ขนาดลูกตัวเองเจ้าหล่อนยังทำลง นับประสาอะไรกับลุง ไม่ใช่โดนตัดหางปล่อยวัดเลยหรอกหรือ 

แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปทำเพียงนอนทำหน้าเห็นเบื่อภายในอ้ามแขนเล็กเพียงเท่านั้น

.

.

.

.

..

วันเวลาค่อยไก้าวผ่านไปที่ละนิด  จากสัปดาห์เป็นเดือน เผลอนิดหน่อยเวลาก็ล่วงเลยมาถึง 2 เดือนเสียแล้ว 

และทั้งเล็กและไลออนก้ได้คบกันสมใจ 

แม้ในใจของเจ้าเหมียวจะค่อนข้างรู้สึกแปลกกับความร็วนี้ก็ตามแต่  อาจเพราะกว่าที่เขาจะได้ครองคู่กับคนรักก็ใช้เวลาไปแล้วนับสิบปีซึ่งมันอาจยาวนานเกินไปสำหรับมนุษย์บางคน 

และแน่นอนว่าหลังจากนั้นเขาก็เติบโตตามวัยอย่างแมวปกติ 

ตอนนี้เขาก็ตัวโตขึ้นมามากพอสมควร 

แต่มีเพียงอย่างเดียวเท่านั้นที่ไม่เดินหน้าไปไหน คือ ..

ณ ตอนนี้เขาก็ยังไมาเจอคู่ของเขานั่นเอง 

แม้ว่ามันจะผ่านสองเดือนแล้วก็ตาม..

.

.

.

.

.

ในจังหวะที่กำลังท้อแท้อยู่นั่นเอง 

นัยน์ตาสีฟ้ากลับสังเกตเห็นใครบ้างคนที่มีเส้นผมสีขาวพิสุท งดงามราวกับเหมันต์  กลิ่นอายที่คุ้นเคยทำให้เขาเบิกตากว้าง 

..

เขาใช่ไหม-